Και εκείνος ο Οδυσσέας που κάθε καλοκαίρι μου ψιθυρίζει:

«να ξαναγυρίσεις στο νησί της αλαφρόπετρας...»

Μα είναι δύσκολος καιρός για ταξίδια πια
και τα καράβια μου παροπλισμένα στην ακτή, σαν κάτι να περιμένουν —
ένα σινιάλο δικό σου ή ένα νεύμα απ' το σύμπαν.
Το βιβλίο των παλιών, το ονομάζει «ούριος άνεμος»
μα εγώ δεν γνώρισα θάλασσα που να χωράς ολόκληρη.

Και είναι ωραία η ποίηση — και πιο ωραία η Μελισσάνθη
που κάτι από εσένα έχει πάρει — δεν μπορεί,
τις ίδιες λέξεις λέτε.
Σαν και τότε, που περπατάγαμε αγκαλιά στο λιμάνι
χαζεύοντας τα φώτα στο απέναντι νησί.
Σταματάς και με κοιτάς στα μάτια...

και να 'σαι όπως γεννήθηκες, το κέντρο του κόσμου, 

χαμογελάς και με φιλάς στο στόμα.

Πώς στο διάολο σου ήρθε τώρα αυτό;