Καμμένο Ροδάκινο 

Μικρή όταν ήμουν, τα καλοκαίρια πάντα είχαν μυρωδιά βρεγμένο χώμα,
ιδρώτα από τις αγκαλιές της μαμάς μου, ξινισμένες καρπουζόφλουδες και ροδάκινο.

Ακόμα μυρίζω ροδάκινο. Στο δέρμα μου, στα μαλλιά μου, η μυρωδιά δεν φεύγει.

Σήμερα μυρίζω μπαρούτι και ριγμένες μπύρες και φαγητό που δεν φτάνει.
Ποτέ δεν φτάνει και κλεισμένη μέσα στην κρεβατοκάμαρα σκέφτομαι πως τα παιδιά σήμερα                            το μόνο που μυρίζουν είναι καμένη σάρκα και μπάζα από τα σπίτια τους και χώμα και φωτιά. 

Και βγαίνω στον κόσμο και φωνάζω και κανείς δεν ακούει.
Το μόνο που ρωτάνε είναι γιατί μυρίζει παντού καμένο ροδάκινο
και χαμένες ελπίδες ενός παιδιού που δεν μεγάλωσε ποτέ.

Κλείνουν τις μύτες τους και περπατάνε μακριά μου
και βγάζω το σαπούνι με μυρωδιά ροδάκινο
και πλημμυρίζω τον δρόμο με τη μυρωδιά του
για να ξεχάσω τη μυρωδιά της σάρκας
και να γυρίσω στη μυρωδιά του ιδρώτα της μάνας μου.

Ανοίγω το τετράδιο και με κατακλύζουν οι παλιές μυρωδιές
και αυτές που δεν έχω γράψει ακόμα. 

Αλλά πάντα γράφω καλοκαίρι ανάμεσα στις φιστικιές
μαζί με ένα ροδάκινο και λίγη φωτιά για να θυμάμαι.