Ποτέ δεν μ' άρεσε το καλοκαίρι.                                                Έβλεπα τα ημερολόγια και με μουγκρητά έσκιζα τις σελίδες τους όταν ερχόταν η ώρα του.                                                                    Για μένα, το καλοκαίρι ήταν απλά το κουνούπι στ' αφτί μου              το βράδυ, μα ποτέ μου δεν σκέφτηκα πως αυτό μ' έκανε              να κουνήσω το χέρι μου.                                                            Υπάκουσα στο κουνούπι δίχως καν να σκεφτώ                                και συνειδητοποιώντας το αντανακλαστικό μου,                      βλέπω πόσο ζωώδες είναι το θέρος.                                                  Πιάνω το προχθεσινό ποτήρι στο κομοδίνο μου                              και νιώθω τα άτομα υδρογόνου και οξυγόνου να στριμώχνονται στα κύτταρα του λαρυγγιού μου.

Ξυπνάω μεσοβραδίς και το πρώτο άγγιγμα που νιώθω                  είναι το αίμα απ' τη μύτη μου που απλώνεται.                                Με γδέρνει η μυρωδιά του που με αμμωνία                              προσπαθώ να καλύψω.                                                                    Οι φωνές απ' τα τσακάλια που τρακάρουν με τις οσμές                    των νυχτολούλουδων.                                                                          Τόσο ωμό το καλοκαίρι                                                                      και τόσο θύματά του οι άνθρωποι,                                                  άμοιρα κορμιά, όλα γυαλιστερά από ιδρώτα.                                    Μακριά απ' τη ρουτίνα που προσπαθεί να μας πείσει                πως δεν είμαστε απλά ζώα.                                                              Αν αγαπώ λοιπόν έστω λίγο αυτή την εποχή                                  είναι γιατί όλα ξεγυμνώνονται                                                            κι έτσι μπορώ επιτέλους ελεύθερα να γρυλίζω στ' αστέρια.