Φέτος δεν ξέρουμ' ακόμα
αν στο νησί θα 'ρθει ο Αύγουστος.
Κράτηση τελευταίας στιγμής.
Φοβάμαι θα 'ναι βαρύ το αντίτιμο.
Εν τω μεταξύ
ρωτάω κάθε μέρα στον γκισέ αν βρήκαν
το ρολόι του
-έστω τον λεπτοδείκτη-
να ορίσω απ' την αρχή τον χρόνο
κι εκείνη την – καθ' όλα νόμιμη –
ασυνέχεια του χώρου
μεταξύ μας.

Με δυο δρασκελιές μπαίνω στ' αεροπλάνα.
Δεν βρίσκω καρδιά στα σωθικά τους
μόνο στομάχι κι έντερα μπλεγμένα.
Μετρώ τους κόμπους έναν - έναν
με τη γλώσσα.
Τους πετώ απ' τα παράθυρα
να δούμε ποιος αντέχει στο σκαρφάλωμα
και πόσες φορές πρέπει κανείς να φτύσει το χώμα
πριν πέσει στα γόνατα να το φιλήσει. 

Κάπου διάβασα πως φορά τη φορά
τ' αντίο συνηθίζεται
όπως λέει κανείς: βάζω πλυντήριο
κι ύστερα μπαίνει στον κάδο
και με τις ώρες στριφογυρνάει
στους εξήντα.