Χαμένες Αφροδίτες

Και είμαι εδώ, με φόντο τη θάλασσα, χωρίς υποχρεώσεις και χωρίς έγνοιες.                                                        Τα μάτια σου, για άλλη μια φορά, καθρεφτίζονται σ' αυτήν.
Γεμάτα ζωή! Ως συνήθως.
Και εσύ, είσαι και εσύ εδώ, στη σκέψη μου
καθώς χαζεύω τα κύματα και χάνομαι στις Αφροδίτες που αναδύονται.
Αυτές, και μαζί τους και η αντανάκλαση μου, τόσο καθαρή και φωτεινή
αλλά τόσο μόνη ανάμεσα τους.

Μας σκέφτομαι
εδώ, σε παραλίες, σοκάκια, βουνά,
σε μέρος που δεν ξέρω και δεν με νοιάζει
να μοιραζόμαστε τη σκηνή,
να ζούμε στη φύση με την ομορφιά της
να απλώνεται στα πόδια μας,
να ζούμε ελεύθεροι και να νιώθουμε.
Να φλερτάρουμε, να πηδιόμαστε, να μας ψήνει ο ήλιος,
τα αλάτια και ο ιδρώτας μας
και μόνη μας έγνοια…
το ηλιοβασίλεμα, το φεγγάρι, τα άστρα που θα ακολουθήσουν
και μετά γαλήνη ενώ κοιμόμαστε αγκαλιά
μπροστά στον ορίζοντα.

Μου λείπεις πολύ!
Θα ήθελα να 'σαι εδώ. Αλλά δεν γίνεται. Δεν μπορείς.
(Άλλος ένας)
Μόνο στο κεφάλι μου είναι όλα όμορφα.
Η φύση, η ακροθαλασσιά…
να, αυτό που οι σκοτούρες φεύγουν και απλά ξεχνιόμαστε για λίγο,
ξεφεύγουμε απ' αυτή τη ζωή
μεταξύ μας.
Δημιουργώντας έστω και για λίγο μια άλλη ζωή.
Ουτοπική.
Γεμάτη αγάπη, σεβασμό και αλληλεγγύη. 

Γελάσαμε πάλι.

Μα,
είναι αλήθεια, στο κεφάλι μου πάλι,
θα μπορούσαμε να κάνουμε την αρχή για κάτι τέτοιο.
Εγώ κ εσύ.
Εσύ κι εγώ.
Η ενέργεια μας.
Τα ποιήματα μας.