Γράφω ανάβοντας ένα τσιγάρο
ερωτευμένη με τον ακάλυπτο,
ψάχνοντας ένα αεράκι από το παράθυρο
με το αλλαγμένο τζάμι
σαν ταινία.
Ας μην κοιμηθώ σήμερα.
Δεν ακούω μουσική
ακούω τον θόρυβο της πόλης που δεν παρατηρώ συχνά
αλλά είναι και δική μου κι ας μην την έχω γυρίσει όλη.

Ένας μικρός τοίχος με χωρίζει από το κενό.

Γράφω με μπλε στυλό.
Με το στυλό από το χωριό μου με το δαγκωμένο καπάκι και διψάω.

Αυτός ο τόπος δεν μας χωράει ώρες - ώρες, πρέπει να φεύγουμε.
Μα είναι τόσο ήρεμη αυτή η βουή και συγχρόνως τόσο δυνατή.

Θέλω να βολευτώ και να βολεύομαι πού και πού
σε μέρη φανταστικά.
Δεν θέλω να πέσω πια
ούτε να βάλω το αγαπημένο μου φόρεμα.
Θέλω να αφήνομαι συχνότερα.
Να μην φοβάμαι να αναπνεύσω.

Κάθε Ιούνιος και ένα μικρός θάνατος για να γεννηθώ ξανά,
μια Κυριακή που δεν ξέρω αν συμπαθώ.
Αν ένιωσες ποτέ τα δάκρυά μου, τότε σε αγάπησα
και ίσως
ήταν ακόμα καλοκαίρι.