Αυγουστιάτικοι ψίθυροι της νύχτας,
αυτή η αόρατη εσάρπα από ύφασμα καλοκαιρινού μελτεμιού,
σκεπάζει τους ώμους μας και τους ανακουφίζει από το ψήσιμο της μέρας.
Τα βράδια τραγουδάμε χωρίς να κοιταζόμαστε στα μάτια.
Ψάχνουμε ο ένας τον άλλο στα σκοτάδια
με έναν τρόπο διψασμένο για βλέμματα,
με έναν τρόπο που δεν θα εφαρμόζαμε ποτέ κάτω από το φως.
Ανασταίνουμε εικόνες μέσα από μελωδίες
και λιώνουμε τους εαυτούς μας σαν παλιές φωτογραφίες
πυρόπληκτες.
Δεν δίνουμε υποσχέσεις, γιατί το μέλλον σβήνει μπρος το τώρα
και κανείς ποτέ δεν κοιτάει την ώρα.
Το φεγγάρι καίει, διατηρώντας αυτόν τον παγωμένο ηλεκτρισμό
πριν χαθεί με το πρώτο φως της μέρας,
πριν πνιγεί στην πρώτη σιωπή που θα σφυρίξει ο αέρας.

Τα καλοκαίρια σχηματίζονται μέσα μας σε στάμπες,
γιατί κάπου κάποτε,
κατάφεραν να σβήσουν τον χρόνο.