Καλοκαιρινές ανάσες

Τα καλοκαίρια ξυπνάω από τον ζεστό αέρα.
Έτσι, τρέχω, παίρνω φόρα και πηδάω στη θάλασσα
από ένα μπαλκόνι στα Πετράλωνα. Κολυμπάω.
Μετά σε βρίσκω.
Κρυβόμαστε πίσω από τον μεγάλο γκρι βράχο
με τα κοχύλια κολλημένα πάνω του.
Και σε ρωτάω:

Πότε θα ξαναγεμίσω τη βαλίτσα,
την μπλε με τα ροδάκια;

Μου απαντάς:

Στο χείλος του καλοκαιριού, τότε.

Έτσι, κάθε φορά θα περιμένουμε υπομονετικά.
Το καλοκαίρι, για μένα, είναι το φωτάκι στον σκοτεινό διάδρομο
που με βοηθάει να μην σκοντάφτω.
Είναι η αίσθηση του αναλογικού έρωτα — αυτού που λίγοι μιλάνε.
Έτσι, για να επιζήσω, κρατάω σ' ένα μπουκαλάκι λίγες καλοκαιρινές ανάσες,
για να τις έχω τον χειμώνα.