Κοντεύει Αύγουστος,
μόνιμα κολλημένο
το γρανάζι στον Ιούνη.
Πότε ήρθες
και
πότε θα φύγεις.
Πότε θα σε θρηνήσω
για ακόμα μια φορά.
Λίγο αλάτι στα μαλλιά μου,
στο μαγιό μου,
στο ελαφριά καμένο πρόσωπό μου.
Λίγη απογοήτευση βαθιά χαραγμένη
στο παιδικό υποσυνείδητο
στοιχειώνοντάς με στο παρόν.
Πας πακέτο με δυο ρόδες,
δεν χωράω πια πουθενά.
Η εξάντληση με έχει
πλέον
καθίσει στην καρέκλα
ενώ μαζεύω λέξεις και ανάσες
ώστε να περάσω και τη σημερινή αναμονή.
Κάθε μέρα γίνεται πιο δύσκολη,
και δεν είναι πια χειμώνας
ώστε να ρίξω κάπου ευθύνες.
Κάπως υπάρχεις μέσα στην ημέρα,
εγώ,
δεν υπάρχω πουθενά.
Φεύγω από το σπίτι,
πάρε τα κλειδιά.
Θα ξαναγυρίσω τον χειμώνα.
Καλό καλοκαίρι.