Στέγνωσαν τα κύματα μέσα στο κοχύλι,
τη στιγμή που τα χείλη ξεράθηκαν το ένα πάνω στ' άλλο.
Άθελά μου, τράβηξα την τελευταία μας εισπνοή μέχρι να γίνει ασφυξία.
Ήθελα κάπως να συμφιλιωθώ με τις καταστάσεις που αντί να απλώσω τα χέρια, τα τσαλάκωσα ξανά μέσα στις τσέπες. 

Η μνήμη πέτρωσε σαν το πηγμένο αίμα και έπεσε με δύναμη στο πάτωμα.
Δεν έχω βρει τρόπο να απαλλάσσομαι απ' τη βαρύτητα.
Κολλημένη σε μια αέναη λούπα από σταματημένους χρόνους.
Είναι σχεδόν Αύγουστος, κι εμείς ακόμα να καταλάβουμε πως τα καλοκαίρια φτιάχτηκαν, για να μας μάθουνε να λέμε αντίο.