Δεν διαφέρει σε τίποτα και αυτό το καλοκαίρι.
Ναι, οι άνθρωποι έχουν πάει και έχουν έρθει.
Εκείνοι που πέρασαν και ούτε τα δάχτυλά τους
με μελάνι δεν λερώσανε.
Αυτοί που φρόντισαν να γράψουν ένα ωραίο κείμενο,
μια ευχάριστη, αδιάφορη ανάμνηση
που μάλλον δεν θα θυμάμαι στο τέλος
αλλά και αυτοί που δεν έγραψαν
παρά μόνο χάραξαν τη σάρκα μου με αίμα, τα λόγια περιττά.

Το καλοκαίρι δεν είναι ρομαντικό.
Όχι, τα δικά μου καλοκαίρια
είναι ένας συνεχής διάλογος με την πένα μου,
ένας απολογισμός που λαμβάνει χώρα
ενώ το αίμα και το τσιμέντο βράζουν.
Μια ευκαιρία να κλείσω και να ανοίξω πληγές.

Η αλμύρα μόνιμη στα χείλη μου,
η θάλασσα η ακούραστη μούσα μου
μάρτυρας πάντα στο ίδιο σκηνικό.
Κάπου, στο βάθος, αναδύεται καπνός.
Λίγο μετά, η έλικα του ελικοπτέρου
τραγουδάει πένθιμα στα αυτιά μου
και η στάχτη τρυπώνει στα πνευμόνια μου.

Δεν διαφέρει σε τίποτα και αυτό το καλοκαίρι
και από ό,τι φαίνεται ούτε εμείς.
Η αυτοκαταστροφή το μεσαίο μας όνομα.