Και έφτασε το καλοκαίρι...
Και πάνω που λέω ότι τώρα θα αρχίσουν όλα τα όμορφα,
τώρα που θα μπορώ να βγαίνω από τη θάλασσα
και να με κοιτάς σαν γοργόνα που γεννήθηκε στους αφρούς της,
τώρα που τα μάγουλά μου θα έχουν το ροδαλό,
ηλιοκαμένο χρώμα που τόσο πολύ λάτρευες πάνω μου,
τώρα που τα πόδια μου θα είναι καλυμμένα από άμμο
και τα χείλη μου θα έχουν γεύση αλάτι,
τώρα που θα φοράω πολλά βραχιόλια
και αυτά θα αστράφτουν στο καυτό φως του ήλιου,
τώρα είναι που όλα τελειώνουν.
Την εποχή που όλοι γιορτάζουν, μαζί κι εσύ, μέσα Ιούλη.
Και θα γιόρταζε κι ο έρωτάς μας, αλλά δεν άντεξα,
όπως δεν άντεξε κι αυτός,
δεν θα μπορούσε να κρατήσει ούτε μια ηλιόλουστη μέρα παραπάνω,
ούτε μια βουτιά ακόμα στα αλμυρά νερά,
ούτε ένα καστράκι στην άμμο που με τόση αγάπη έχτισα...
Κι αυτό γκρεμίστηκε,
γιατί η άμμος τσιμέντο δεν γίνεται,
ούτε μπορεί να ανθίσει ένα λουλούδι στο τσιμέντο εύκολα.
Όχι αδύνατο, αλλά με είδα να μαραίνομαι στο μέλλον,
αν προσπαθούσα ανάμεσα σε πλακάκια να φυτρώσω...
Και γι' αυτό έφυγα, γιατί όσο κι αν ήθελα να μείνω,
όσο κι αν προσπάθησα από τις στάχτες μου να αναγεννηθώ,
επρόκειτο να γκρεμιζόμουν,
να χανόμουν σαν αστερόσκονη,
να έχανα κάθε τι πολύτιμο, μαζί και την αγάπη μας.
Γιατί σίγουρα, μπορεί να χάσαμε ο ένας τον άλλο,
αλλά η αγάπη μένει
και η αγάπη αυτή είναι που διατηρεί
την αλμυρή γεύση στα χείλη μου,
κρατάει τα μάγουλά μου ροδαλά
και τα πόδια μου καλυμμένα από άμμο.
Αυτό που είναι κρίμα,
είναι που δεν πρόλαβα να σου δείξω
τα καινούρια βραχιόλια που πήρα,
να τα έβλεπες να αστράφτουν στον ήλιο
όπως θα άστραφτα κι εγώ τούτο το καλοκαίρι.