Γιατί αν η πόλη ήταν υποφερτή
αυτό το καλοκαίρι ήταν
γιατί καθρεφτιζόταν στα δικά σου μάτια.

Μάτια από παγωμένη θάλασσα
που γυάλιζαν τα κύματά της
όταν κοιτούσαν τα δικά μου.

Γιατί αν άντεξα άλλο ένα καλοκαίρι
το τσιμέντο και την αγωνία του χαμένου ύπνου
είναι γιατί είχα του βλέμματός σου τη θάλασσα
εκείνη την παγωμένη.

Γιατί αν φύγω και δεν ξαναδώ
θα θυμάμαι ότι όταν έβλεπα εσένα πάγωνα
αρχές Αυγούστου το καταμεσήμερο
από τη θάλασσα εκείνη την παγωμένη.

Γιατί αν θυμάμαι κάτι καθαρά
είναι η γραμμή του ορίζοντα
από τις διεσταλμένες κόρες σου μέχρι τις δικές μου
που ενώνει τον κουρασμένο ήλιο με τη θάλασσα
εκείνη την παγωμένη.