Καρεκλάκια θαλάσσης 

Να κάθομαι σε καρεκλάκια θαλάσσης                                                                                                                      με αγόρια που έρχονται.                                                                                                                                          Μένουν για λίγο                                                                                                                                                          ή περισσότερο

και φεύγουν.

Τα καλοκαίρια μου όλα,
μια συλλογή από πόδια
-πολύ ψηλά για καρεκλάκια-                                                                                                                                    από χαντάκια μήκους μισού μέτρου                                                                                                                      στα βότσαλα και την άμμο.

Νοητές Polaroid που δεν τυπώθηκαν ποτέ (Γιατί δεν έχω Polaroid camera αλλά ακόμη κι είχα θα ξεχνούσα να την πάρω μαζί μου στην παραλία.)

Απαθανατίζω όπως μου έμαθε η μαμά μου να απαθανατίζω τα σύννεφα
που περνούσαν έξω από το αυτοκίνητο στη διαδρομή.

Ενώνω τα δάχτυλα,
αντίχειρα με αντίχειρα και δείκτη με δείκτη.

Κλείνω το ένα μάτι και κοιτάζω μέσα απ' το σχεδόν κάδρο
και μέσα στο πλάνο

πόδια, πόδια, πόδια
ο ήλιος να δύει πάνω από τη θάλασσα και πίσω στον ορίζοντα

η Εύβοια

η Σκύρος

η Τουρκία

Κλικ.

Κρεμάω τις Polaroid στο νήμα του μυαλού μου
με μανταλάκια
και τις στολίζω στον τοίχο πάνω από το κρεβάτι.

Μένουν για λίγο
ή περισσότερο

και φεύγουν.

Μπαίνουν σε κουτιά
που φυλάω στην ντουλάπα
και τις ξεθάβω στα ξεκαθαρίσματα κάπου χωμένες                                                                                                αντί για ναφθαλίνη.