Το τελευταίο Αυγουστιάτικο φεγγάρι

Κάθε τελευταίο Αυγουστιάτικο φεγγάρι
βλέπω το πλάσμα του φωτός να τρέχει,
να τρέχει ψηλά,
να κατευθύνεται προς τη λάμψη του.

Αυτό το βράδυ όμως, φαινόταν αδύναμο.

Βούτηξε τα χέρια του στο νερό.
Τα κόκκινα νύχια του έλαμψαν στο άγγιγμα της μπλε νυκτόαιμης θάλασσας.

Η ασημένια βροχή έπαιρνε τη μορφή καταιγίδας.

Δεν πρόλαβε να φτάσει την όμορφη πέτρα.
Δεν πρόλαβα να το βοηθήσω.

Ξεψυχούσε αστερόσκονη απ' το στέρνο του
και μαζί του χάνονταν και οι εποχές.

Το επόμενο Αυγουστιάτικο φεγγάρι δεν ήταν εκεί.

Ο χειμώνας δεν ήρθε ποτέ.
Δεν θα ζούσε ποτέ τον χειμώνα που τόσο ονειρευόταν.

Το 'ξερε. Ήταν μάταιο.
Πέρασμα σε μια Γη όπου το καλοκαίρι θα διαρκούσε για πάντα.
Οι άνθρωποι θα ξεχνούσαν πως οι καρδιές χρειάζονται και τον χειμώνα για να ανθίσουν ξανά.