Κατάφερες να φύγεις πριν το καλοκαίρι
όταν ακόμα ήταν υποφερτή η κουβέντα μας
τόσο στον άβολο καναπέ της ταράτσας μου
όσο και μεταξύ μας.
Ένα ανοιξιάτικο απόγευμα
όλα ξεκίνησαν να μαραίνονται.
Τα φυτά γύρω από το δώμα που έχω κάνει σπίτι μου,
η θέληση μου για να παράγω κάτι αληθινό,
το βλέμμα σου όταν συνάντησε το δικό μου.

Είναι πια καλοκαίρι.
Είναι το πρώτο μου καλοκαίρι
μακριά από όλους
σε μια άγνωστη πόλη που παίρνει φωτιά
όσο οι κάτοικοί της αισθάνονται πιο άγνωστοι κάθε λεπτό.
Ζαλίζομαι στην επιστροφή απ' τη δουλειά.
Η Αθήνα καίει
και μου φαίνεται τρομερά γελοίο
που δεν κατάφερα ποτέ να σου δείξω
πόσο ωραία ταιριάζει το σορμπέ ανανά που φτιάχνω
με την αλμύρα της θάλασσας
που μένει στα δάχτυλά μου.