Νυχτερινό Κολύμπι

Περνάει άραγε ποτέ από τη σκέψη σου, εκείνο το σούρουπο που μοιραστήκαμε στη Σύρο;
Που κολυμπήσαμε γυμνοί στη ζώνη του λυκόφωτος και για μια στιγμή, έμοιαζε σαν ο κόσμος να αποτελείται μοναχά από εμάς τους δυο;
Ήταν Αύγουστος, σαν σήμερα και έβρεχε αστέρια.
Μα ευχές δεν μου είχαν μείνει , αφού τα κορμιά μας ήταν ήδη τόσο σφιχτά μπλεγμένα.
Κάπου στα μεσάνυχτα, στάζαμε πόθο στα σεντόνια.
Μούσκεμα τα χείλη μου, λίγο χασίς, ροζέ και ιδρώτας.
Στο στήθος σου με έκρυψες, σαν να ήθελες από αυτόν τον κόσμο τον ρηχό,
κάπως να με προστατέψεις.
Τους φόβους σου μου ψιθύριζες, μέχρι που ο ύπνος μας πήρε αγκαλιά, λίγο πριν τις έξι.

«Καμιά φορά, δεν εύχεσαι να γνώριζες πως αύριο θα πεθαίναμε;
Ίσως με αυτόν τον τρόπο σήμερα, να ζούσαμε μονάχα για όσους και για όσα θα επιλέγαμε».

Χρόνια τώρα με στοιχειώνει αυτή η φράση.
Ίσως εκείνο το βράδυ…
Ίσως και να έπρεπε να είχα πεθάνει…