Βροχή

«Νιώθω ότι είμαι μακριά από αυτόν εδώ τον κόσμο», μου λες.
«Το ίδιο», σου απαντώ. Αλλά με τα μάτια.

Περίεργα τα καλοκαίρια. Έχουν μια μυρωδιά νοσταλγίας και ενός θόλου χρώματος.
Το θρόισμα των φύλλων, μουσική που την παίρνω μαζί μου στο ξημέρωμα.
Εκεί βρίσκω τον εαυτό μου. Στον άνεμο, στη βροχή… άραγε σε ποια εποχή ανήκουν;
Και γιατί είναι τόσο μυρωδάτη η βροχή το καλοκαίρι; Τι αλλάζει; 

Έλα όμως, μην αργείς.
Σε περιμένω να τρέξουμε ανάποδα στον ήλιο και να σου κάνω σκιά με το λευκό μου φόρεμα.                        Ίσως δω αυτό το όνειρο σήμερα. Τα φιλιά σου στάζουν βροχή.
Αυτές οι λεπτομέρειες στα χείλη σου… πώς τις απέκτησες…
και πόσο τυχερή εγώ που τις παρατηρώ.