Καλώδια που μπλέκονται μόνα τους

Πίσω στην εποχή του PS2.
Με ελπίδες, μ' εμένα να 'χω το πάνω χέρι.
Ή θα γυρίσω εκεί, θα επανέλθω να το πω καλύτερα,
ή θα κλειστώ σε ίδρυμα.
"Καμπάνες βαράνε, σήκω!"
Στην περιδίνησή του είναι δίχως απόνερα.
Ας είναι.
Πιότερο θέλω να αφυδατωθώ παρά να στραγγίξω.
Μονάχα κάποιος να πατήσει το στοπ στη συσκευή!

Κοντά μου μείνε.
Στο άλλο άκρο της γραμμής, όταν σε λυγμούς ξεσπάω.
Γίνε η μουσκεμένη πετσέτα
στο μέτωπο του ακρωτηριασμένου βετεράνου.
Κοντά μου μείνε.
Σύρε το σεντόνι μέχρι το στήθος μου,
γυρνά απάνω μου τον ανεμιστήρα.
Πάρε την όψη μου στη μνήμη,
για να θυμάσαι τα σκοτάδια μου.

*Σε αυτό το σημείο θα έμπαινε η πινελιά απ' το μέλλον, ως είθισται.
Όμως τα λόγια δεν σε χορταίνουν.