το θ.έρως

Το καλοκαίρι.
Το καλοκαίρι φίλε, μοιάζει πιο εύκολο να αφήνεσαι, να στηρίζεσαι, να εμπιστεύεσαι, να ξεδιπλώνεσαι.
Πλησιάζεις και αφήνεις τ@ άλλ@ να σε προσεγγίσουν, να σε γνωρίσουν αλλά και να σου γνωρίσουν εσένα.
Οι προσδοκίες πάνε μεγάλο περίπατο, σαν εκείνον του Πέτρου, και αρνούνται πεισματικά να επιστρέψουν.
Κάπως, φαντάσου, σαν να εκτιμάς την ομορφιά στα απλά                                                                                  και να μην περιμένεις να έρθει κάποια συνέχεια στη ροή.                                                                                        Υπάρχεις στη στιγμή και αυτό είναι αρκετό.                                                                                                            Το καλοκαίρι μάλλον ζεις και έχεις επαφή με την ουσιώδη σημασία της ύπαρξης και της ζωής της ίδιας.        Το καλοκαίρι επικοινωνείς, ακουμπάς, επιπλέεις, νιώθεις ακόμα τον κίνδυνο κι όμως δοκιμάζεις.              Κάπως σαν να βρίσκεσαι στην αφετηρία της προσωπικής συνειδητοποίησης και αλλαγής.                      Κάπως σαν να αφήνεις τον εαυτό σου να πέσει, να πετάξει,                                                                                  να γευτεί την ομορφιά της θέας στο χείλος του γκρεμού.                                                                                          Γίνεσαι ένα με τη φύση, την απορροφάς, την αφουγκράζεσαι, τη σέβεσαι,                                                        την αφήνεις να σου δείξει έναν δρόμο. Έχεις την επιλογή να τον ακολουθήσεις.

Το κάνεις.

Ανακαλύπτεις.

Τον χειμώνα θυμάσαι, αναπολείς, νοσταλγείς αυτή την ευκολία και λαχταράς να ξανα-επιπλεύσεις σύντομα.

Τον χειμώνα.