Τουλάχιστον ξέρουμε

Κάθε καλοκαίρι κρατάμε σφιχτά την άμμο στις χούφτες μας
και πονάμε
σαν γενιά που δεν ξέρει ακόμη τι αγαπά.

Τι να ζηλέψουμε από 'σας δίχως παιδεία;
Συγκινηθείτε λίγο για τα παιδιά μιας μάνας που δεν γνωρίσατε·
τιμήστε τα γαλουχημένα μας μυαλά με τέτοια κλισέ φιλμάκια
και καταναλωτισμό. 

Ο ιδρώτας σιγοκαίει τα μηνίγγια στη σεζόν
και τελικά το να μην είσαι αρκετός
δεν ήταν τίποτα
μπροστά στα σφάγια της ιστορικής επανάληψης.
Σαφώς αποκηρύσσετε μια γη
στο βάθρο αιώνων και αγώνων,
παίχτε και λίγη πανκ για το σβήσιμο,
βγάλτε και μια λόγια καταγγελία για τα πάθη της Άλλης μάνας,
μα σιωπάτε όταν
ο κλοιός στενεύει σε μια λωρίδα αίματος
κι ο νεοφασισμός μεγαλώνει τα παιδιά σας. 

Ακόμη κι αν ήθελες να αυτοϊκανοποίησεις εκείνες τις τύψεις,
πως πέρασε ένα καλοκαίρι ακόμη απ' το χέρι σου
μ' ελαφρολαϊκά και περιστασιακό σεξ,
δεν θα πάει κανείς μας μπροστά
- γιατί δεν έκανες και τίποτα φέτος. 

Μα αν η νέα γενιά γαλουχείται με φτηνό χόρτο και φρουτάκια,
μπορεί να αγαπήσει
τα αυγουστιάτικα μεσημέρια,
ένα φευγαλέο σου χαμόγελο
που θα μ´ άφηνες να νιώσω
κι ίσως να συναισθανόταν εκείνη την Άλλη
-αν ξέραμε τι αγαπάμε και για ποιον. 

Τουλάχιστον ξέρουμε να κρατάμε τον πόνο σφιχτά στις χούφτες μας.
Λευτεριά στην Παλαιστίνη.