Μύρισε καλοκαίρι κι ακόμα να ξεχάσω
- στην καρδιά μου και στο άγριο κύμα μένεις.
Σε πελάγη σε κυνήγησα και δεν έπιασα ούτε άσο,
κουβαλάω απομεινάρια μιας άνοιξης ληγμένης.

Ο αφρός θα σβήσει τις μνήμες - αυτό ελπίζω
κι έτσι καταφέρνω κάπως να κοιμάμαι.
Τα βράδια μεσ' το βράσιμο των πάντων ξορκίζω
ό,τι τόσο αγάπησα και με πόνο πια θυμάμαι. 

Να μ' αγαπάς όταν με σκέφτεσαι, δεν είχα πιο πολύτιμο από εσένα -
ναι, πίστεψέ την τούτη την καταραμένη πένα.
Αγάπα με σιωπηλά έστω, για λίγο, πολύ λίγο,
αγάπα με τώρα μια και καλή και για πάντα θε να φύγω.