
Χαρά Στέφη
Για έναν καλοκαιρινό έρωτα

Άμα τα μπερδέψεις, πώς τα ξεμπερδεύεις; Τον έρωτα με τον πόθο; Το βλέμμα σου μου λέει σε θέλω; Ή σε θέλω για την ώρα; Ο έρωτας πόσο διαρκεί; 20 χρόνια, 20 δευτερόλεπτα ή μια ολόκληρη ζωή; Ή μάλλον ο δικός σου έρωτας διαρκεί; Πρέπει να μου πεις. Πρέπει να ξέρω. Να ξέρω πότε να πω στον δικό μου να υποχωρήσει, πριν τον ονομάσω και βγει τόσο αληθινός, εγώ και αυτός, που δεν θα μπορείς να μας διαχειριστείς. Το καλοκαίρι πότε τελειώνει; Τελείωσες; Το δικό μου δεν τελειώνει ποτέ. Δεν με ρώτησες εάν τελείωσα όμως και δεν έχω τελειώσει ακόμη. Μάλλον εμείς οι δύο τελειώσαμε και δεν το πήρα χαμπάρι. Ακούω να μου φωνάζει η ησυχία σου μέσα από τα υγρά σεντόνια σου. Ο έρωτας έσβησε μαζί με την δίψα σου. Αλλά γαμώτο δεν τον ένοιωσα να σβήνει και εγώ διψάω ακόμα. Φοβάμαι πως τα μπέρδεψα πάλι. Αλήθεια άναψε ποτέ; Όχι ο σαρκικός, ο άλλος, αυτός που μπέρδεψα και έχασα μαζί με τον εαυτό μου κάπου ανάμεσα στα μπερδεμένα πόδια μας ενώ εσύ κοιμάσαι ατάραχος και εγώ σε ονειρεύομαι ξύπνια. Άραγε να με βλέπεις στα όνειρά σου; Άραγε να με είδες ποτέ πραγματικά; Άραγε να είδες ποτέ πέρα από τον καθρεπτισμό του εαυτού σου στα μάτια μου; Παγιδεύτηκα πάλι σε μια εικόνα κατέληξα ένα λαμπερό κόσμημα δίχως φωνή. Πάγωσα εκεί. Κουλουριασμένη στο κρεβάτι σου με τον φόβο πως το πρωί που θα ξυπνήσεις θα δεις δίπλα σου έναν άνθρωπο σαν και εσένα. Τότε το φως μου θα διαθλαστεί θα πάψει να φωτίζει μόνο το δικό σου πρόσωπο και ξαφνικά θα γίνω πολύ πραγματική και πολλά παραπάνω από ένα κορμί.
Είναι άραγε ο έρωτας το φως πριν διαθλαστεί;